Yürümeden önce..

Sokaklarında rahatça dolaşabildiğin, yolları denize çıkan, geniş meydanlara sahip ve içinde kaybolduğun bin bir çeşit yüzün gezindiği kalabalıkları olan büyük şehirleri düşün.

Bir de bir akşam vakti yürüyüş dönüşü çay içmeye davetsiz uğrayabildiğin arkadaşlarının olduğu küçük bir şehri düşün. Düşün ki bu şehirde denizi koklayamıyorsun. Kalabalıklar içinde kaybolamıyorsun. Sosyal anlamda fazla seçeneğin yok. Öyle ki şehre bir tiyatro uğradığında, adını sanını çok da sorgulamadan gitmek düşüyor sana. Tercih yapmak bir lüks oluyor.

İnsan bir şehirden ne bekler? Ben hayatımı bu şehirde kurmak zorundayım. Onun bana verdikleriyle yetinmeden, başka şeyler yaratmak zorundayım doymak için. Beklentilerimi küçük, hayallerimi büyük tutmak zorundayım. Bu ortalamanın içinde, bulduğum ya da yarattığım güzelliklere şükretmeye kapılmamak ama kıymet bilmek zorundayım. Buradan gitme hayallerinin gitgide silikleştiği, alışmak denen fiilin damarlarıma sindiği, sorunları artık sıradan kabul ettiğim şu zamanlarda daha güçlü olmak zorundayım.

Görkemli bir kaybeden olmak varken??

Kâğıdı katladı ve zarfın içine özenle yerleştirdi. İmza atmadığını hatırladı birden. Ne fark eder; nasıl olsa mektubun kimden geldiğini bilecekti kadın.. Yazınca rahatladığını hissetti birden. Hatta mektubu göndermemek geldi içinden, sanki yazdıkları geçmişte kalmıştı artık, gereksiz bir serzeniş gönderecekti. “Şu işten vazgeçmeden kalksam iyi olur” diye düşündü gülümseyerek. Masadan kalktı, koridora yöneldi. Aynadaki suretini teğet geçti. Üzerine bir şey almadan hızla sokağa çıktı.