HER TELDEN ÇALARKEN..

Sevgili Celal Salik,
Öncelikle belirtmeliyim ki, bir hayranınız değilim. Sadık bir okuyucunuz hiç değilim. Köşe yazılarınızı okuduğum o sevimsiz ve sabırsız zamanlarda içimde dizginleyemediğim bir sürü sözcükle baş etmek benim için hayli güçtü. Bunu önceden tüm ayrıntılarıyla düşünülmüş bir yazı sanmayın. Tam da şu anda uyduruveriyorum, sizin de aynısını yaptığınızı varsayarak. Diyeceksiniz ki, neden okudun beni o zaman ve neden şimdi bana yazıyorsun? (Aslında belki de demeyeceksiniz - ki benim inandığım bu çünkü siz size seslenen insanları zavallı, zeki, parlak, aptal olup olmadığına bakmadan arkanıza yaslanarak her ne derlerse desinler zevk için, evet sırf alaya alma zevki için dinleyen birisiniz). Öyleyse bu “diyeceksiniz” girizgâhı sadece benim bu sayfaları yazma sebebim gibi, aklımdan geçenleri anlatma güdüsünden kaynaklanıyor. Sırıtıyor olmalısınız – neyse ki dinliyorsunuz..
Bu, yarım yamalak, tatsız tuzsuz, keşkelerle yaşamanın hissettirdiği öfkeyi; kendisini dinleyen meraklı bakışlara yönelttiği uzun, upuzun bol terimli söylevlerin verdiği hazla ikame eden birinin seslenişi değil..
Bu, büyüdüğü evde, kendi annesiyle olan çatışmasının verdiği öfkeyle bir kelime daha duymasın diye annesi tarafından susturulan ve bu hareketi kız çocuğu olma martavalı ardına sığdırılan ve bu yüzden ileride ne zaman çok konuşsa kendini derin sessizliklere atmak isteyen bir kadının serzenişi de değil..
Bu, aynaya her bakışında gözlüklerinin ardına saklanmış bakışlarını bir gün keşfedecek erkeğini hayal ederken, bu arayışının hiç hesaba katmadığı duraklara uğrayacağından habersiz bir ergenin iç dökmesi de değil..
Bu daha çok, saçma da olsa, kalemini durduramamak; bir kerecik de olsa yazma eylemini kurgudan hayata geçirmek..
Zira siz de böyle bardaktan boşanırcasına kaptırıp gidiyorsunuz yazılarınızda ve sonradan araştırmak üzere aldığım birkaç ilginç tarihi ayrıntı olmasa, sıkıntıdan patlayacağım..
Evet, itiraf ediyorum; her ne kadar yazılarınızı olumsuzlasam da onları her okuduğumda küçük notlar alıyorum ve yine itiraf etmeliyim ki bu notlara bir daha asla dönüp bakmıyorum. Neden mi-bu yine size ait bir soru değil benim iç sesim oldu- sanırım hiçbir şey hissettirmese de ufak alışkanlıklarımın olması ve bunları sadakatle yerine getirmek beni rahatlatıyor. Mesela size her gün yaşadığım bir hadiseden bahsetmek istiyorum:
Efenim, her sabah içeri girmek durumunda olduğum iş yeri kapısında bir turnike var. Rutin hareketlerle, her sabah kartımı basıyor, yeşil okun işaret ettiği ve rahatsız edici bir sesin eşlik ettiği turnikeye dalıyorum. Bacaklarımla önümdeki demiri itiyorum ve tam kurtulup içeri dalmışken, turnikenin arkadan yetişen diğer demiri –söylemesi ayıp- popoma hafif bir şaplak indiriverircesine temas ediyor. Bundan kaçış yok gibi. Oyundan geç dönen bir torunun poposuna, kapı önündeki divanda oturan babaannenin hafifçe vurması gibi: “geç bakalım kerata, hoş geldin..” Turnikeden geçen diğer insanlara bakıyorum, kimse benim gibi gülümsemiyor. Sanırım bu yazıyı yazma sebebim, yazdıkça kendini ele verdi. Buradan sizin aracılığınızla ilan ediyorum: Var mı acaba; her sabah neyle karşılaşacağını bilmenin sıkıntısıyla, torbasındaki kullanacağı kelimeleri yeri geldiğinde bir bir seçecek; içeriğini anlayamadığı yönergeleri ruhsuz bir şekilde yerine getirecek; saatlerini çok da mucizevî sayılmayacak türlü ayrıntılarla geçirecek olmayı, bir anlığına da olsa unutan ve poposuna bir saniyeliğine değen demirin soğukluğuna hafifçe tebessüm eden?
Bir keresinde sevgilimle beraber çekildiğimiz bir fotoğrafı önüme almış ve bir şeyler yazmaya çalışmıştım. Fotoğraf öyle güzel ve etkileyiciydi ki ona baktığımda hissettiklerimi anlatacak kelime bulamadım. Birden aklıma gelen bu anıyı savuşturamadığımdan, şimdi izninizle yazıma burada bir son veriyorum. Gidip fotoğrafa tekrar bakacağım ve önünde hazırda beklettiğim kalemi elime alıp, hazırda açık duran kâğıda bir şeyler yazmaya çalışacağım.
Beni dinlediniz mi? Biliyorum, sadece okunmak size haz veriyor. Belki bu okuduklarınızdan, sonradan başkalarının okumasından haz alacağınız bir malzeme çıkaramadınız. Olsun; siz hala benim için sıkıcı bir köşe yazarısınız.
Saygıyla..