Edebiyat İnsanı Bir Güzel Benzetir

21 Mart 2012 Çarşamba

Baktığım her yerde bir alıntı görüyorum, gördüğüm her şeyi başka bir şeye benzetiyorum.

Söğüt ağaçlarına bakınca Virginia Woolf’u görüyorum.

Ayı açık seçik gördüğümüz gecelerde veya denize dokunabildiğim yerlerde Bülent Ortaçgil’i bir başka seviyorum.

Havanın açtığı, güneşin yüzünü gösterdiği günlerde sokağa Orhan Veli’yle birlikte çıkıyorum.

Haberleri okurken ille de Aziz Nesin’i anıyorum.

Aşk ilişkileri çıkmaz sokağa girdiğinde ya da ayrıntılara dikkat eden birilerine rastladığımda Barış Bıçakçı’yı hatırlıyorum.

Çocuklara Alice’i, yetişkinlere gövdesi aklından büyük Roald Dahl karakterlerini yakıştırıyorum.

Yıldızlı gecelerde Van Gogh, incecik kırılgan bedenlerde Egon Schiele, çiçekli elbiselerde Klimt, su birikintilerinde Monet, kemikli ellerde Abidin Dino, masallarda Chagall saklanıyor biliyorum.

Başıma gelen tesadüflerde Paul Auster veya Milan Kundera’yı anmadan edemiyorum.

Her yola çıktığımda kendimi Yeni Hayat’taki karakter gibi hissediyorum.

Dünyanın gidişatına bakıp George Orwell’le birlikte iç geçiriyorum.

Kullandığım eşyaya yabancılaştıkça Sartre’a nanik yapıp bir an önce sıradan hayatıma dönmeye çabalıyorum.

Adliye sarayına baktıkça Kafka’ya, tecavüz davalarından sonuç alınamadıkça Palahniuk’a selam gönderiyorum.

Şirkette çok sayıda Umut Sarıkaya karakteriyle çalışıyor, Ersin Karabulut hayaletleriyle geçmişime yolculuk yapıyorum.

Bu bana bahşedilmiş özel bir yetenek olsun isterdim; ancak ne yazık ki (!) edebiyat okurlarının çoğu hayata böyle bakıyor. Anlayacağınız ben edebîyen lânetliyim efendim. Lânetin son halkası için bakınız:

Bu kitap tam da şu şarkının klibine benziyor: